آرتروز يک بيماري مخرب است

آرتروز يک بيماري دژنراتيو degenerative است که زماني رخ مي دهد که غضروف هاي پوشاننده و محافظت کننده مفاصل از بين بروند. اين مسئله به تدريج رخ داده و به مرور زمان بدتر مي شود. آرتروز شايع ترين فرم ورم مفاصل است. اين اختلال اغلب دست ها، زانوها، لگن و ستون فقرات را تحت تاثير قرار مي دهد.دانستن حقايق درباره آرتروز مي تواند مفاصلتان را حفظ کند، مهم نيست در چه سني باشيد.

در جوانان، آرتروز به طور معمول بر اثر بار اضافه روي مفاصل زانو، باسن و مچ ايجاد مي شود زيرا اين مناطق بيشتر تحت تاثير حوادث ورزشي و فشار ناشي از چاقي قرار مي گيرند. اگرچه علايم آرتروز بسته به مفصل مبتلا مي تواند متفاوت باشد ولي بايد حواستان به علايم مکانيکي آرتروز مانند درد، قفل کردن، صدا دادن به خصوص در زانو باشد. نشانه ديگر آن تداوم و بدتر شدن درد مفصل است که پس از استراحت يا استفاده از داروهاي ضد التهابي بهبود پيدا نمي کند.

يکي از عواملي که شيوع کمتري داشته و در جوانان ديده مي شود تغيير شکل مفصل است. اين مساله در طول زمان رخ مي دهد و تبديل به آرتريت پيشرفته تر مي شود. ولي در بعضي افراد اين بدتر شدن به شکل زانو يا پاي ضرب دري knock-knees يا پاهاي پرانتزي bow-legged همزمان با بدتر شدن آرتريت مشاهده مي شود.

اگر سابقه آرتروز در خانواده خود داريد احتمال ابتلاي شما به آن بيشتر است. اگر جوان هستيد و به طور مداوم زانو درد داريد و پدر بزرگ و مادر بزرگتان مفاصلشان را جايگزين کرده اند – بهتر است به يک ارتوپد مراجعه نماييد چون احتمال ابتلا به آرتريت زودرس در شما وجود دارد.

حفظ وزن سالم يکي از بهترين راه هاي پيشگيري از آرتروز است.چاقي بزرگترين خطر قابل اصلاح براي اين بيماري است. اضافه وزن باعث افزايش فشار بر مفاصل شده و سبب مي شود که غضروف ها سريعتر از حالت عادي تحليل بروند. زانوها و مچ پا به خصوص مستعد ابتلا به آرتروز در اثر چاقي هستند زيرا بايد وزن بدن را تحمل نمايند. آرتروز زانو معمولا در افراد جوا تر هم ديده مي شود حتي در دهه 30 و اواخر دهه 20 سالگي. مچ پا حساسيت زيادي به وزن دارد زيرا مفصلي بسيار کوچک است که بايد تمام وزن بدن را تحمل کند.

آرتروز و اختلالات اسکلتي نشان مي دهد که ورزشکاران نسبت به افراد معمولي به طور متوسط بيشتر مستعد ابتلا به صدمات مفصلي هستند در نتيجه بيشتر در معرض خطر آرتريت قرار مي گيرند. ورزشکاران خيلي بيشتر از مفاصل خود استفاده مي کنند و احتمال پارگي غضروف در آن ها بيشتر است.

برخي از افراد با ديسپلازي مفصل ران متولد مي شوند، با يک شکل غير طبيعي مفصل ران که آن ها را در معرض خطر ابتلا به آرتروز مفصل ران قرار مي دهد. از آن جايي که استخوان ران آنقدر که بايد عمق ندارد، حرکت با آن مثل رانندگي با ماشيني است که لاستيکش خارج از محور باشد و سبب مي شود که پوشش غضروفي آن سريع تر از بين برود. افراد مبتلا به آرتروز مفصل ران ممکن است شروع بروز علايم را در اواخر دهه 20 يا اوايل دهه 30 عمرشان تجربه کنند.

ديـسپـلازي مفصـل ران (Hip dysplasia): در کودکان، ديسپلازي مفصل ران معمولاً ديسپلازي تکاملي مفصل هيپ (Developmental Dysplasia of the Hip:DDH)ناميده‌مي‌شود. ديسپلازي مفصل ران به اين معني است که اين مفصل شکل نادرستي دارد يا حفره‌ي ران در جايگاه صحيح خود قرار ندارد تا سراستخوان ران را پوشانده و حمايت‌نمايد و موجب فرسودگي و صدمه‌ي بيشتر در تمامي نقاط مفصل ران مي‌شود.

هيچ درماني براي آرتروز وجود ندارد، اما راههاي اثبات شده زيادي براي مديريت درد وجود دارد. قطعا در ابتلا مي خواهيد روش هاي محافظه کارانه و متداول را امتحان کنيد که شامل کاهش وزن، درمان هاي فيزيکي، طب سوزني يا نسخه هاي ضد التهابي مي شود . اگر اين روش ها کمکي نکرد مي توانيد از درمان هاي ذيل استفاده کنيد:

- تزريق کورتيزون cortisone استفاده کنيد ولي بيماران جوان بايد با احتياط در مورد استفاده از اين روش عمل کنند چون در طول زمان ممکن است باعث تجمع رسوب در مفصل و ايجاد سايش در غضروف باقي مانده شود. براي بيماران جوان تزريق زياد کورتيزون ايده آل نيست ولي براي استفاده هر از گاهي خوب است.

- براي آرتروز پيشرفته، بيماران ممکن است بخواهند با پزشک خود م کرده و در مورد تعويض مفصل شان تصميم گيري کنند. اين کار ممکن است باعث بهبود زندگي به خصوص در مبتلايان به آرتروز مفصل ران شود. " براي بسياري از جراحان آستانه تعويض مفصل ران از نظر سني بسيار پايين تر از تعويض مفصل زانو است. تعويض مفصل ران يک امر کاملا طبيعي است. "

عمر مفصل مصنوعي استفاده شده هم بسته به عواملي مانند تبحر جراح و نوع مفصل مصنوعي متفاوت است.